In 1910 is naast de Walburgkerk voor het eerst de esdoorn te zien die vioolbouwer Theo Dekker honderd jaar later zou gebruiken voor de bouw van het Walburgis kwartet. In 1940 blijkt de boom al fors gegroeid. De laatst traceerbare foto van de esdoorn is in de winter van 2002 gemaakt door Joke van Staveren. De boom werd in 2009 geveld wegens ouderdom en op verzoek van Dekker verzaagd op de gemeentewerf van Zutphen. Vervolgens is het hout een aantal jaren aan de lucht gedroogd. In 2013 was het Walburgis kwartet een feit. Op 26 mei van dat jaar werd het naast de Walburgis ingewijd door het Ruysdael kwartet met cellist Jeroen den Herder, die zich nadien enthousiast over de cello van het kwartet zou ontfermen.
Onlangs speelde het kwartet een belangrijke rol in de film 'Wat zingt er' die stadsgenote Sarah Marijnissen maakte voor het televisieprogramma 'de boeddhistische blik'. De film werd landelijk uitgezonden. In onderstaande aankondiging van het programma wordt de kijker bijgepraat over het kwartet en de symboliek die Marijnissen eraan verbindt. Wat zingt er Regie: Sarah Marijnissen en Alexander Oey | 56' Een film over de reïncarnatie van een esdoorn en hoe het leven van deze boom in een gemeenschap een bron van inspiratie voor creatie is, zelfs na zijn bestaan. Wat zingt er vertelt het verhaal hoe een hele gemeenschap geïnspireerd raakt initiatieven te ontwikkelen naar aanleiding van een stervende boom, nadat een vioolbouwer het idee initieert om uit het hout van de stervende boom strijkinstrumenten te bouwen. Een componist, een geluidskunstenaar en een cellist geraakt door de boom besluiten samen te werken aan een speciaal voor dit thema geschreven muziekstuk om de boom nieuw leven in te blazen en cultuur te laten ademen. Zo komt er een kettingreactie aan leven op gang rond de dode boom en wordt er een verband gelegd en stilgestaan bij het idee dat niets voor niets is en dat alles met elkaar in verband staat. Een ode aan de cyclus van leven en dood. Het is 2008. Een oude boom naast de Walburgiskerk in Zutphen wordt na het afbreken van een tak, gekapt. De zilveresdoorn betekent veel voor Zutphen. Zij geeft een eeuw lang zuurstof, schaduw, schoonheid, zij maakt voor haar bewoners de seizoenswisselingen zichtbaar, geeft vogels een nest en bepaalt het straatbeeld rond de kerk. De boom maakt deel uit van deze samenleving. Maar wat afsterft is niet weg, want uit de 100 jaar oude Zilveresdoorn bouwt vioolbouwer Theo Dekker een strijkkwartet van twee violen, een altviool en een cello en noemt dit het Walburgiskwartet. Cellist Jeroen den Herder, geroerd door deze metamorfose, ontfermt zich over de cello en stelt een ensemble samen met wie hij de zilveresdoorn bespeelt en laat zingen tijdens optredens. Het leven van een boom bestaat Geluidskunstenaar Bert Barten, bekend van zijn beweging Talking Trees, laat zien dat het leven van een boom bestaat en het niet slechts een dooie stam is langs de kant van de weg, maar een levend organisme. Door sensoren op het hart van bomen te richten laat hij mensen horen hoe een boom klinkt als hij dorst heeft, als hij ademhaalt of als er fotosynthese plaatsvindt. Bert zoekt in deze sapstromen naar de melodie van de boom en geeft muzieknoten aan de innerlijke processen van de boom. Hij hoopt mensen zo in verbinding te brengen met de natuur. Bart: "Op de een of andere manier hebben wij de natuur buiten onszelf neergezet: daar is de natuur en hier ben ik. Maar dat is niet zo. Wij zijn met z'n allen natuur, één ding." In Zutphen vangt de geluidskunstenaar voor de film geluiden van een vergelijkbare oude Zilveresdoorn op en van de nieuwe Zilveresdoorn naast de Walburgiskerk. Deze ruwe geluiden zijn vervolgens de bouwstenen voor componist lmre Ploeg die op zijn beurt, geraakt door het resultaat, een compositie schrijft. lmre: "dat er altijd iets in beweging is ... en dat er ook iets is wat een stroom heeft -het ruisen in die bomen, in ons leven misschien ook wel, wat maakt dat er continuïteit is, een eeuwigheidsbeginsel. Iets wat zichzelf doorgeeft, iets wat even levendig is, maar langgerekt." Musici van het Walburgiskwartet brengen de esdoorn met de gecomponeerde muziekklanken tot leven, waarbij het publiek wordt gevraagd om de spirituele ervaringen die bij het luisteren vrijkomen om te zetten in een gift aan de gemeenschap waarmee de cirkel weer rond komt. Wat begon met een idee van cellist Jeroen den Herder om een film te maken over het verhaal van de boom, draagt als een steen in het water almaar verder, dringt steeds meer door in de gemeenschap. Zo staat de boom model voor een duurzame samenleving waaraan we allemaal iets kunnen bijdragen. lmre Ploeg: "Wij als mensen zouden niet zo heel veel muziek moeten maken en vooral ruimte moeten scheppen om te luisteren naar wat het muzikale is in de natuurlijke wereld. Ik hoop dat mijn compositie ons in staat stelt om in onszelf stil te worden en met die boom te resoneren, die handreiking te geven."
